سکینه پروانه، زندانی سیاسی، در نامه‌ای از زندان، با روایت تجربه زیسته خود با زنان زندانی محکوم به اعدام نوشت که وقتی کسی زیر حکم اعدام است، نباید پرسید چه کار کرده است. او تاکید کرد که برای لغو اعدام، باید در مقابل هر حکم مرگی، کنار خانواده‌های محکومان، «نه به اعدام» را فریاد زد.
پروانه در این نامه که نسخه‌ای از آن چهارشنبه هشتم اسفند به ایران‌اینترنشنال رسید، با اشاره به این‌که تا امروز حدود هشت سال از عمر خود را در زندان‌های مختلف جمهوری اسلامی محبوس بوده است، روایتی از اجرای احکام مرگ و تاثیراتی که می‌تواند تا سال‌ها بعد بر اطرافیان و آشنایان فرد محکوم به مرگ بر جای بگذارد، ارائه کرد.
این زندانی سیاسی با بیان این‌که طی این سال‌ها با محکومان به مرگ بسیاری با اتهامات سیاسی و غیرسیاسی که «برخی سربه‌دار شدند و شماری با سایه مرگ بر سرشان تحمل حبس می‌کنند»، زندگی کرده است، نوشت که یک زندانی محکوم به مرگ در تمام لحظات، طناب دار را بر گردن خود می‌بیند.
او از وریشه مرادی، پخشان عزیزی، شریفه محمدی، مهدی حسنی، بهروز احسانی و محمدجواد وفایی ثانی، به‌عنوان برخی از زندانیان سیاسی در خطر اعدام یاد و تاکید کرد حکومت‌هایی که دچار فساد هستند و مشروعیتی ندارند، با استفاده از مجازات اعدام و مشروع نشان دادن آن، مخالفان سیاسی خود را به راحتی حذف می‌کنند.
منبع : ایران اینترنشنال
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر